Heybe Hakkında

Görkemli günler geride kaldı, cephelerimizi birer birer kaybettik. Sancaklarımız bir bir düştü. Toprağımızı, hilafetimizi, şeriatımızı yitirdik. Dünya küçüldü sonra, sınırlar buharlaştı. Fesat rüzgarı sardı dünyayı, lanetli bir salgın gibiydi. Evimize kapandık, yine eman vermedi. Düşman ne toprağımıza ayak basıyor, nede kılıçtan geçiriyordu bizi. Ama canımız yanıyor, evlatlarımızı yitiriyorduk. Kellemizi ellerinden kurtardık ve fakat. Asıl, kalbimize kastetmiş düşman, anlamadık. Mevzilerde vereceğimiz savaş, evlerimize taşınmıştı çoktan. Bir savaş verilecektiyse artık bu, evlatlarımızın kimin çocuğu olacağı savaşıydı. Çocuklarımız bizim yanımızda nefes alıyor, fakat kalpleri, başkalarının dünyasında atıyordu.

Dizlerimizin bağı çözüldü… Kendisini ayakta tutan bağları birer birer yitiren modern insan, tek başına ve çaresiz; düzenin, modanın, politikanın elinde sürüklendi ve sömürüldü. İnsanlık binasının direkleri söküldü. İnsan olmanın gereği bütün hasletler aşağılandı.
Din bağı, toplum bağı, aile bağı, arkadaşlık bağı, gerçeklik bağı, fıtrat bağı… Sözün özü, kayboldu, insanı biyolojik varlığının ötesinde değerli kılan her ne ise…

İnsanın insan olarak tutunduğu tüm dallar kırıldığında, yeni bir çağ açıldı kalabalıkların önüne. Bağımlılıklar çağı. Çocuklarımızın katilleri tutmuş sokak başlarını. Her köşede envai çeşit günahın anahtarı uyuşturucu, sakız/ciklet misali alınıp satılmakta. Varoluşuna bir anlam veremeyen gençlerimiz, uyuşturucu marifetiyle varlık yükünü bir süre omuzlarından atmakta…
Yavrularımız ekranlara meftun. Her an, ne idüğü belirsiz reklamlar zehirliyor körpe zihinlerini. Dikkat süresi birkaç saniyeye indirilmiş nesiller, gerçeklik ile bağı kesilmiş çocuklar, kendilerine sanal dünyalarda yer ve partner bulmakla meşgul… Sokaklarımız avret yerlerini örtmeye tenezzül etmeyen kızlar ve erkeklerle dolu.

Yaşanabilecek her şey yaşandı bunu bilmelisiniz. İnsan “bu kadarını da yapmaz” denilen ne varsa bin mislini yaptı. Burdan ötesi yok… Bu şehirden başlayarak, dalga dalga bütün insanlık, kendilerine dünyada yer kaplamanın bir anlamı olduğunu fısıldayacak davetçilere muhtaç. Mesajın hakkını verecek bir ulak… Çok mevziler kaybettik, artık ilerlemekten başka şansımız kalmadı. Durmadan, dinlenmeden cephe kazanmayı denemek zorundayız.